De Inleiding 

Het hebben van een eetstoornis is voor mij een van de meest eenzame en uitzichtloze situaties geweest waarin ik ooit terecht ben gekomen. Constant bezig zijn met hoe mijn lichaam eruitziet, was jarenlang de dagelijkse norm voor mij. Het idee dat een dag zonder uitgebreid in de spiegel kijken of urenlang hierover nadenken een mogelijkheid zou zijn, is bijna onvoorstelbaar. Het is te lang geleden om echt te herinneren hoe het is om zonder eetstoorniskenmerken te leven. Mijn eetstoornis heeft nog steeds een plek in mijn gedachten, gevoelens en gedrag. Dagelijks ben ik op een bepaalde manier nog ermee bezig. Toen ik begon met het schrijven van dit boek, dacht ik dat ik zou schrijven over een eetstoornis die ik had. Naarmate ik meer op papier zette, realiseerde ik me echter dat het nog niet volledig weg is. Dit stuk van mijn boek moest ik dan ook herschrijven. Het is niet weg en op een bepaalde manier zal het altijd een deel van mijn leven zijn. Het is zeker niet meer wat het was. De mate waarin ik mezelf kon uithongeren of mezelf helemaal kapot rende, is zeker niet meer aanwezig. Ook mezelf pijnigen door eten bewust over te geven, gebeurt niet meer. Al is dat een zeer recente ontwikkeling en heb ik dat heel lang wel gedaan. Dat het niet meer een deel van mijn leven is, daar ben ik het meest blij om. Wat er nog wel over is, is gedrag dat voor veel mensen (helaas) wel onderdeel van het leven is, aangezien we nog steeds in een wereld leven waar bepaalde populaire lichaamsidealen bestaan. Soms uit mijn eetstoornis zich nog in onzekerheid over mijn lichaam, waardoor ik bang ben om afgewezen te worden. Of ik voel nog steeds de noodzaak om elke dag te sporten om me goed te voelen, of om te compenseren voor momenten waarop ik denk dat ik te veel heb gegeten. Het is niet helemaal verdwenen en ik vraag me af of dat ooit zal gebeuren. Het bewustzijn dat ik heb ontwikkeld over mijn lichaam, eten, sporten en meer, is iets wat ik niet zomaar uit mijn hoofd kan zetten. Het is voor mij erg moeilijk voor te stellen dat ik ooit naar een pizza, een donut, een glas cola of zelfs een plak brood zal kijken en het alleen als voedsel beschouwen. Het zal altijd bepaalde gedachten oproepen, waarna ik een keuze moet maken: handelen naar die gedachten of niet. Dat kan herkenbaar klinken. Eigenlijk zijn we als mensen vaak bezig met het maken van zulke beslissingen. Niet alleen als het gaat om eten en afvallen, maar ook bij andere besluiten, zoals het drinken van alcohol of het aangaan van een relatie waarvan je weet dat het niet goed voor je is. Uiteindelijk gaat het allemaal over worstelingen die we allemaal als mensen ervaren. Alleen was ik in de meest heftige tijden van mijn eetstoornis volledig de controle kwijt. Zoals ik er nu over nadenk en zelf een keuze maak, was toen niet het geval. Mijn eetstoornis maakte standaard de keuze voor mij en elke keuze was bedoeld om mijn eetstoornis in stand te houden. stap op weg naar genezing.