Het perfecte plaatje??!

Onlangs heb ik mijn leven omgegooid en ben ik voor een tijdje verhuisd naar Zuid-Korea. Prachtige hikes, somaek (soju gemixt met bier…heerlijk), lieve Koreaanse en internationale vrienden, Gangnam, kimchi…dat is waar mijn leven nu uit bestaat. Hoewel het niet altijd feest is (want waar je ook bent, het leven weet je altijd te vinden), geniet ik enorm van het land, de mensen en het ontdekken van een nieuw leven. Waar ik het echter soms wel wat lastig mee heb, is de enorme focus die hier op het uiterlijk ligt. Uiteraard niet bij iedereen, maar veel mensen zijn erg bezig met hun uiterlijk zoveel mogelijk laten aansluiten op het ideaalbeeld dat hier op dit moment bestaat. Wat dat uiterlijk precies is, laat ik voor nu in het midden. Waar ik in deze blog vooral op in wil gaan, is de obsessie die er steeds meer bestaat om te voldoen bepaalde uiterlijke ‘maatstaven’. Op allerlei manieren veranderen mensen wat aan hun uiterlijk om hier aan te voldoen. Ook ik.

Bij mij begon het al op jonge leeftijd en dan vooral met mijn haar. Geboren met krullen, heb ik altijd gewenst dat mijn haar net zo mooi stijl was als de populaire meiden op school. Een stijltang bestond toen niet. Zodra deze op de wereld kwam, werd het mijn meest gebruikte elektrische apparaat. Op een gegeven moment ontstond er zelfs eelt op de plek waar mijn stijltang altijd op leunde. Na mijn haar was het mijn lichaam dat niet voldeed. Aan de lijn gaan was voor mij al vanaf mijn tienerjaren een activiteit. In het begin niet obsessief, maar daar kwam al snel verandering in. En de verandering was heftig. Dit is de eerste keer dat ik hier zo publiekelijk over praat, maar mijn wens om dun te zijn, ontwikkelde zich in een eetstoornis waar ik vele jaren erg last van heb gehad. Het begon met weer een ‘aan de lijn’-poging maar monde uit tot een hele lange periode constant bezig zijn met dun zijn en alles wat daarbij komt kijken.

Overmatig sporten, weinig eten, zo gezond mogelijk eten en daar blijft het niet bij. Een stoornis zoals deze, leidt vaak tot isolatie, sociale angsten, diepe onzekerheden, verdwijnen van zelfliefde en zo kan ik nog wel even door gaan. Van al deze dingen was sprake in mijn leven. Voor een lange tijd, en dan heb ik het over zeker meer dan 10 jaar, kon ik mezelf niet accepteren zoals ik was. Mijn lichaam was nooit goed. Of ik nou graatmager was of afgetraind (zoals dat genoemd wordt), altijd wilde ik iets aan mijn lichaam veranderen. De obsessie zat zo diep dat het mij op allerlei vlakken in mijn leven beïnvloede. Mijn sociale leven, liefdesleven, werk carrière, kijk op het leven. Zelfs heel mijn beleving van de wereld veranderde. Overal waar ik keek vergeleek ik mijn lichaam met andere lichamen of was ik in mijn hoofd bezig met het plannen van sporten en eetmomenten. Bijna alles draaide om afvallen. Gelukkig hadden mijn gedachten nog wel regelmatig contact met de echte wereld. De mensen om mij heen wakkerden dit zo nu en dan aan en in mij bestond nog altijd een grote ambitie op professioneel gebied. Wat, dat wist ik heel lang niet, maar toen ik vond dat bijdragen aan beter onderwijs en het op papier zetten van woorden mij gelukkiger maakten dan elke dag moeten sporten, ontstond er een kleine breuk in de kracht van mijn eetstoornis. Langzaam, heel langzaam kwamen deze behoeftes steeds meer naar boven en toen begon de weg naar genezing. Het heeft heel lang geduurd, maar uiteindelijk kon ik met oprecht zeggen dat er toch echt meer belangrijkere dingen in het leven zijn, dan constant een bepaalde uiterlijke voorkomen na te jagen.

Dat wens ik iedereen. Helaas is de wereld anders en wordt het met de dag erger. Steeds meer worden we geconfronteerd met beelden van ideale lichamen, neuzen, ogen, gezichtsvormen, noem het maar op. Steeds meer mensen, en dan met name jongeren, veranderen ook iets aan zichzelf. En dan heb ik het niet meer over de stijltang, maar over operaties, fillers en spuitjes. Uiteraard is dit iedereens eigen keus. Wanneer je er oprecht gelukkiger van wordt, moet je hier zeker gebruik van maken. Wat ik me echter vaker afvraag is hoe het proces verloopt dat uiteindelijk leidt tot een dergelijk besluit. Vooral wanneer je jong bent. Wat ik graag had gehad in de tijden dat mijn zelfbeeld als tiener steeds meer afbrokkelde, was iemand, die mij wat meer kon vertellen over het überhaupt hebben van een zelfbeeld. Meer informatie over hoe ik naar mezelf keek en wat daar invloed op had gehad, had mogelijk erg geholpen. Hoe kon ik ervoor zorgen dat ik niet alleen bewust raakte van gedrag dat mijn positieve zelfbeeld nog meer ondermijnde, maar er ook op een gezonde manier mee kon omgaan? Hoe had ik een jarenlange eetstoornis kunnen voorkomen door eerder te leren van mezelf te gaan houden. Dat leer je niet op school. Laat dat nou juist de plek zijn waar we het hierover kunnen hebben. Daar begint leren. Alleen gaat het nu nog teveel over waar de stad Appingedam ligt en welk van materiaal kleding in de Middeleeuwen was. Dat het steeds meer gaat over het zijn van een mens, is dat nog te weinig. Onze wereld en de mensen erin, kampen steeds meer met mentale problemen, die vaak voortvloeien uit verwachtingen die de maatschappij, ouders en steeds meer social media, creëren.

Met name de verwachtingen op het gebied van het uiterlijk zijn gevaarlijk voor onze jeugd en volwassenen. Waarom focussen we ons niet meer op gezond zijn? Zowel fysiek als mentaal. Want bewegen (op welke manier dan ook) is goed voor ons, maar je hoeft echt niet per se constant die enorme guns mee te sjouwen of altijd maar bang te zijn dat je rockhard abs verdwijnen bij het eten van een taartje. Wanneer het leven tegenzit dan is het niet dat ideale lichaam dat je uit de put zal halen. Het sporten zelf zal je voor een deel zeker wel helpen, maar uiteindelijk gaat het er dan met name om dat je al tevreden bent met dat je überhaupt bent gaan bewegen. Dat is al een enorme win. De overwinning komt niet pas op het moment dat je er hetzelfde uitziet als op die (zeer bewerkte) perfecte plaatjes op je insta-feed. Nee, je hebt allang al gewonnen. Toen het namelijk even niet meezat, heb je jezelf geholpen door een gezonde manier voor je lichaam te gaan zorgen!

Mijn hele eetstoornisverhaal ben ik op papier aan het zetten in het boek ‘Het 12,5-jarige jubileum van mijn eetstoornis’. Binnenkort zal ik een stuk van een hoofdstuk delen op mijn Instagram. Mijn boek is bedoeld om in alle openheid te vertellen wat het is om een eetstoornis te hebben, hoe het een leven kan beïnvloeden en hoe lastig het kan zijn om uiteindelijk toch van jezelf te gaan houden. Voor lange tijd heb ik me geschaamd voor het hebben van een eetstoornis, niet meer. Ik hoop dat anderen een beetje geholpen worden in het overwinnen van schaamtegevoelens. Acceptatie en genezing beginnen namelijk bij het open durven zijn over wat je meemaakt; schaamte houdt dit tegen. Ook iedereen die eens een kijkje in het hoofd van een persoon met een eetstoornis wil nemen, nodig ik uit om mijn boek te lezen. Uiteraard worden jullie op de hoogte gehouden van wanneer mijn boek uitkomt. Mentale gezondheid is niet vanzelfsprekend. Wat wel vanzelfsprekend is, is dat iedereen recht heeft op een gezond leven, en met dit boek hoop ik daaraan bij te dragen.