What the fuck…really?? Is dit nu het land waarin we leven? Een land waarin het je het recht hebt om te doen en te laten wat je wilt en vooral mag zeggen wat je wilt…Maar laten we toch lekker de straat op gaan, doen alsof we een videogame aan het spelen zijn en de boel slopen. Niet zomaar de boel, maar winkels van winkeliers die het al moeilijk hebben, ziekenhuizen waarin het personeel elke dag hard bezig is om ook jullie, ja ook jullie! de juiste zorg te bieden. Ongelofelijk dit…
Het was in eerste instantie niet de bedoeling om deze blog, te richten op de lapzwansen, die voor de lol, de sensatie, het stoer doen, het meelopen of whatever, straten vernielen en mensen achterlaten met een vernield leven. Eigenlijk wilde ik het alleen hebben over dat deel van ons land, dat wel enorm zijn best doet om deze tijd zo goed mogelijk door te brengen. Want ja, iedereen zijn of haar leven staat wel ergens op z’n kop. Ouders dienen nu voor de tweede keer 10 rollen tegelijkertijd uit te voeren. Kinderen zonder een fijne thuissituatie hebben dat ene veilige moment op school of de opvang niet meer. Jongeren die zich verheugd hadden op hun eerste ervaringen in het middelbaar en hoger onderwijs, zitten alleen thuis achter een scherm onderwijs te volgen. Bewust of onbewust, iedereen ervaart onrust. Dus even de focus op deze groep.
Zelf ervaar ik deze tijd ook niet als heel fijn. Ik begon vol goede moed; een planning, trainingsschema, piano aangeschaft, boeken gekocht. Volop profiteren van de mogelijkheden die deze tijd van Corona zou kunnen bieden, dacht ik in maart. Hoe verder het jaar vorderde, hoe minder ik zin had in al die dingen en hoe somberder ik werd. Oorzaken? De eerste ligt echt bij mezelf. Altijd iets teveel van het goede willen, maar hey: leerpuntje genoteerd. Nog belangrijker dan dat: deze tijd is niet normaal. Hoe makkelijk je jezelf lijkt te kunnen aanpassen, er overkomen je dingen die je nooit eerder zijn overkomen. Je werkt thuis en ziet je collega’s bijna niet in fysieke vorm, je moet je leerlingen en studenten blijven boeien vanaf een enorme afstand, je hebt minder sociale momenten, die je normaal altijd veel energie gaven (waardoor je bijvoorbeeld met minder tegenzin naar je werk ging). Het lijken soms kleine dingen, maar bij elkaar opgeteld kunnen ze een grote invloed hebben op je gesteldheid en daarmee ook op de gesteldheid van je relaties en mensen om je heen. Het niet kunnen uiten van frustraties en ontevredenheden heeft een kleine groep zo ver gekregen dat zij het nodig vonden om de boel te slopen. Maar goed, laten we die groep even parkeren.
Even over de groep die wel aandacht verdient. Terugkomend op de ‘kleine’ veranderingen waar een groot deel zich heel braaf op heeft aangepast. Deze hebben invloed op onze gesteldheid en ik vind dat het meer een onderwerp in onze gesprekken moet worden. Wat vind je nou echt van het thuiswerken? Baal je van de avondklok? Wordt het werken en lesgeven aan je eigen kinderen je teveel? Woon je alleen en mis je de informele gesprekjes met sportgenoten of collega’s? Mis je je grootouders? Wordt het je soms teveel als leerkracht of docent? Al deze vragen en nog meer mag je stellen en daar mag je over praten. Ze komen namelijk bovenop de lastige situaties die het leven ons sowieso al naar het hoofd slingert en in plaats van direct op overlevingstand over te gaan, probeer een moment stil te staan bij wat je er nou eigenlijk van vindt. Praat erover, schrijf het op, stuur mij een bericht, kaart het aan tijdens de online borrel. Op welke manier je het ook doet, even een moment hiervoor nemen, kan begrip voor jezelf en bij anderen creëren. Opstapelingen van stress kun je hierdoor verminderen en je verkleint de kans dat het je op een dag allemaal iets teveel wordt.
Deze techniek toepassen op die onnozele jongeren, die denken dat de stad een scene uit een videospel is en ze erop los kunnen gaan, lijkt me tijdverspilling. Deze moeten hard gestraft worden en wel zo snel mogelijk. Zo kan de overheid zich weer focussen op het belangrijke deel van onze bevolking. Het deel dat elke dag keihard zijn best doet om er het beste van te maken en de volledige aandacht en steun van de overheid verdient!