Mijn boek over mijn eetstoornis is af. Het is niet helemaal nodig om te wachten op het moment van uitgave. Hieronder deel ik alvast een stukje uit elk hoofdstuk om je een klein beetje mee te nemen in mijn verhaal.
De Inleiding
Het hebben van een eetstoornis is voor mij een van de meest eenzame en uitzichtloze situaties geweest, waar ik in terecht ben gekomen. Constant bezig zijn met hoe mijn lichaam eruitziet, is voor velen jaren dagelijks de norm geweest. Een dag niet uitgebreid in de spiegel kijken of een aantal uur achter elkaar geen gedachte hebben hierover. Dat is iets waar ik me niet echt iets bij kan voorstellen. Het is te lang geleden om echt te voelen hoe het is om te leven zonder eetstoorniskenmerken. Nog steeds ben ik er daarom niet helemaal vanaf. Mijn eetstoornis heb ik nog steeds. Dagelijks ben ik er nog mee bezig. Dagelijks ben ik nog ontevreden over mijn lichaam. Dagelijks ben ik bewust bezig met eten en sporten. Dit boek begon ik met het idee te schrijven over een eetstoornis die ik HAD. Naarmate ik echter verder en verder kwam, besefte ik dat het niet ‘had’ is. Het is nog niet weg. Op allerlei gebieden in mijn leven, is nog te zien dat ik een eetstoornis heb en dat de onderliggende oorzaken nog steeds aanwezig zijn. Het is niet weg en ik vraag me af of dat ooit gaat gebeuren. Het bewustzijn dat ik over mijn lichaam, eten, sporten en nog veel meer heb ontwikkeld, raak ik sowieso niet meer kwijt. Nooit meer zal ik naar een pizza of een donut, een glas cola of zelfs een plak brood kijken en het alleen als voedsel kunnen zien. Het zal altijd bepaalde gedachten bij me oproepen waarna ik een keuze moet maken, namelijk handelen naar die gedachten of niet. Dat klinkt heel vermoeiend nu ik het zo op papier neer zet. Dat is het ook. Doodvermoeiend. Alleen is nu juist dat gevoel van vermoeidheid en het besef ervan, de eerste stap naar mijn bevrijding geweest.
Deze foto is genomen in het eerste jaar van mijn strijd tegen een eetstoornis. Binnen een jaar was ik ongeveer 30 kilo afgevallen. Ik sportte elke dag en at heel weinig. Mijn gedachtegang was dat alles wat ik at, er weer afgebrand moest worden. Wat ik lange tijd volledig vergat, was dat voeding essentieel is om je dagelijkse leven te kunnen leiden. Zelfs tijdens je slaap heb je energie nodig. Dit negeerde ik lange tijd volledig, waardoor ik kilo na kilo in rap tempo verloor.