Een jaar later…

Het is een jaar geleden. Een jaar geleden dat ik mijn huis, mijn auto, mijn familie, mijn vrienden en vooral mijn comfort achterliet. Ik wilde een keer niet naar huis nadat ik een gave reis had gemaakt. Niet weer naar het vliegveld en mijn eigen bed. Nu ging ik wel na een maand reizen met mijn lieve vriendin naar het vliegveld, maar om haar af te zetten. En ik? Ik pakte de metro terug naar de stad. Dat was echt het meest vrije, maar ook angstaanjagende gevoel ooit. Gelukkig focuste ik me op het eerste. Vrijheid… ik was vrij om te doen en te laten wat ik wilde.

Dat deed ik dan ook. Langzaam begon ik het land te verkennen, de cultuur te begrijpen, vrienden te maken en vooral opnieuw te leren de meest simpele dingen te doen. Veel normale dagelijkse activiteiten werden opeens een grote uitdaging. Om eerlijk te zijn, was de deur uitlopen soms al een hele uitdaging. Vooral omdat mensen in Zuid-Korea nog niet altijd gewend zijn aan niet-Koreaans uitziende mensen. Aangestaard worden was dan ook iets waar ik elke dag mee te maken had en nog steeds soms heb. Begrijpelijk. Wij kijken ook een tweede keer als we iets zien dat we nog niet goed kennen. Het is een automatische beweging. Probeer er maar eens op te letten wanneer je op straat loopt. Er zullen vast keren zijn dat je blik iets spot en je lichaam de behoefte krijgt om nog een keer te kijken. In Nederland bestaat er een grote diversiteit aan uiterlijkheden en staren omdat iemand bruin of blond is, gebeurt nauwelijks. Het wordt hier ook steeds minder, maar nog niet genoeg dat ik me in het begin van mijn avontuur op mijn gemak voelde. Ook iets zoals boodschappen doen of een simkaart kopen, was lastig in het begin. Ten eerste omdat ik de taal nog nauwelijks sprak en ook, wat haal je dan precies? Wanneer ik de Albert Heijn binnenloop, kan ik met mijn ogen dicht al mijn boodschappen doen. De producten, waar het staat, hoeveel het kost… dit is allemaal een puzzel in het begin.

Het mooie van dit proces was dat ik al mijn vastgeroeste gewoonten over de schutting kon gooien en opnieuw in vrijheid keuzes kon maken. Met name wat betreft eten. Sinds het ontstaan van mijn eetstoornis was eten een beladen handeling. Kan ik dit wel eten? Hoeveel heb ik al gegeten? Zal ik ervan aankomen? Zou ik het nou wel doen? Is er een alternatief met minder calorieën? Deze vragen werden vervangen door meer normale vragen. Hoe smaakt dit? Op welke manier kan ik dit het beste klaarmaken? Wat kost niet al te veel tijd om te koken? Waar is het brood???! Haha, vooral die laatste was een enorme puzzel in het begin, aangezien rijst hier natuurlijk de norm is. Ja, ze kunnen het meisje uit Nederland halen, maar niet het brood uit het meisje. Gelukkig heb ik mijn boterham gevonden en gelukkig, maar ook verwacht, is het leven hier inmiddels een stuk comfortabeler.

Maar wat nu? Ik zou hier voor 6 maanden heen komen en inmiddels ben ik hier een jaar. Ik ben op het punt gekomen dat ik hier permanent wil blijven. Dat brengt weer nieuwe uitdagingen met zich mee. Een vaste baan vinden, een visum krijgen, goede relaties opbouwen met mensen, dat zijn nu mijn stappen om een inwoner van dit land te worden. Wederom een lastige tijd. Vooral een onzekere, omdat het lang kan duren. Er zijn twee dingen die ik constant tegen mezelf moet zeggen: ‘Heb geduld’ en ‘Niet opgeven, San’. Soms moet ik het ook van anderen horen. Gelukkig heb ik hier hele mooie vriendschappen opgebouwd en heb ik natuurlijk nog steeds het thuisfront dat ik vrijwel dagelijks spreek. Zij steunen mij in mijn grote avontuur en ik ben ze er enorm dankbaar voor.

Het blijft een groot avontuur, vooral omdat dit land soms nog steeds vreemd aanvoelt. Toch heb ik het gevoel dat dit een goede plek is om te zijn. Ja, het is nog steeds een gevoel. Zekerheid is er nooit, dus soms kies ik ervoor om op mijn gevoel af te gaan. Of is het een soort intuïtie? Dat is natuurlijk ook goed mogelijk. Deze twee kan ik niet altijd uit elkaar halen. Het is in ieder geval geen logisch bedachte keuze. Dat hoeft ook niet. De mooiste dingen komen voort uit momenten dat we even stoppen met nadenken. Wat mij heel erg helpt is de natuur die hier volop aanwezig is. Seoul is een zeer grote en dichtbevolkte stad, maar de natuur is volop aanwezig. Bergen, parken, bos, rivieren, het is er allemaal en ik geniet er enorm van. Eventjes hoef ik niet na te denken over de uitdagingen die mij te wachten staan en kan ik besluiten nemen die vooral gaan over mijn geluk en niet het creëren van zekerheden. Waar je ook bent, zekerheid is nooit gegarandeerd. Maar mooie en gedenkwaardige momenten blijven altijd bij je!