Ik moet helemaal niks!

Als er twee woorden zijn die ik in gedurende mijn jongere jaren als kind en puber heel vaak gehoord heb en mij ook heel goed zijn bijgebleven,  dan zijn het wel de woorden: je moet. Want ja…ik moest heel veel. Je moet je gedragen, je moet hoge cijfers halen, je moet naar het vwo, je moet naar de universiteit, je moet trouwen…pfff om moe(t) van te worden. De meeste dingen deed ik ook braaf. Alleen het ‘deeltje’, je moet je goed gedragen, riep altijd wel een soort opstandigheid in mij op. Hoezo, ik moet me goed gedragen? Wat bedoel je precies met goed? Hoe gedraag ik me dan? En vooral waarom MOET dat?  Op een gegeven moment besloot ik daarom dat ik helemaal niets moet en ging ik gewoon mijn eigen gangetje. Deze rebelfase begon ongeveer rond mijn 19^e jaar. Ik deed toen gewoon waar ik zin in had en het woord moet kwam nauwelijks meer voor in mijn leven.

Totdat ik wat ouder werd en tegen de tijd dat ik de ‘soort van volwassen wordende’ leeftijd van 25 bereikte, ging ik steeds weer dingen doen omdat het moest. Dit keer niet van mijn ouders, maar van mezelf. Ik moest bepaalde dingen bereiken in het leven en daarvoor moest ik dit en dat en oh ja zus en niet te vergeten zo doen. Stel je voor, straks zou ik falen…In mijn ogen zou de wereld soms vergaan als ik niet precies alles deed zoals ik dat moest van mezelf. Het afgelopen jaar begon ik steeds meer te beseffen waar ik mee bezig was. Ik zag steeds meer in dat ik mezelf steeds weer bepaalde dingen aan het opleggen was. Ik moest afvallen, ik moest geld verdienen, ik moest mijn master halen en uiteraard daarna gelijk een ‘goeie’ baan…ik moet, moet, moet.

Wat ik nu besef is dat ik helemaal niet een soort andere denkwijze had ontwikkeld. Ja, in mijn beleving was ik heel vrij en vond ik het opleggen van verplichtingen maar vervelend. Ik DEED dan ook heel veel zoals ik dat graag zelf wil, maar in mijn hoofd was ik nog steeds heel veel bezig met dat wat moet. Grappig, hoe je soms dingen kan doen die totaal anders zijn dan je geleerd hebt tijdens je opvoeding, maar hoe deze opvoeding wel de aard van een persoon kan vormen. Het is makkelijk om rebels te doen en lijnrecht in te gaan tegen dat wat moet, maar daadwerkelijk achter je eigen handelingen staan en daar helemaal tevreden over zijn, is iets anders. Bij mij persoonlijk ontstaat er een soort gevechtje in mijn hoofd, waarbij mijn persoonlijke aard de discussie aangaat met wat de huidige ik het liefst zou willen doen.

Ik realiseer me wel dat niks moeten een zegen is. Ik heb de luxe niet per se iets te moeten. Uiteraard geldt dit niet voor iedereen en dit brengt mij ook weer terug naar mijn opvoeding. Mijn ouders hadden deze luxe niet altijd en waarschijnlijk verklaart dat de moet-opvoeding die zij jarenlang hebben aangehouden. Uiteraard is het wel handig om bepaalde dingen gewoon te doen, zoals brood op de plank brengen, goed zijn voor andere mensen, er zijn voor mensen waar je van houdt, jezelf onderhouden en verzorgen, maar ook hierbij geldt voor mij: dit mag op mijn eigen manier en wanneer het niet kan dan kan het niet, zolang ik maar niet ergens het woord moet op de achtergrond hoor galmen. Zoals iemand mij ooit onderbrak na de twee beroemde woorden ik moet: je moet niks, je wilt het graag. Nou, die houden we erin!

Een supergoed 2019 toegewenst allemaal!