‘Homo’s….die zijn gewoon ziek in hun hoofd, joh’. Wanneer ik dit 10 jaar geleden in mijn omgeving hoorde, keek ik niet heel raar op. Vooroordelen waren er toen in mijn omgeving in overvloed. In de huidige tijd waarin vooroordelen steeds meer het onderwerp van de dag zijn en steeds meer mensen positiever staan tegenover de LGBTQI+ gemeenschap, verwachtte ik zo een uitspraak niet meer in mijn directe omgeving. Daar heb ik me dus aardig in vergist. Helaas is dat niet zo, maar zal ik zo een opmerking niet zomaar aan me voorbij laten gaan.
Dat opmerkingen zoals deze nog dagelijks de wereld in geslingerd worden, is mij zeker wel bekend. Zeven op de tien mensen uit deze gemeenschap ervaart nog steeds fysiek of verbaal geweld. In 69 landen is homoseksualiteit nog strafbaar. We zijn nog heel ver verwijderd van wereld waarin het normaal is om bijvoorbeeld homoseksueel of transseksueel te zijn. Daarnaast zijn er nog genoeg mensen (en blijkbaar ook in mijn omgeving) die de groep gebruiken om eigen onzekerheden te verdoezelen of frustraties te uiten. Want zo zie ik het. Er is in mijn optiek geen enkele reden om personen die geen invloed hebben op jouw leven of je op een of andere manier tekort doen door te zijn wie ze zijn, negatief te bejegenen. Wat mij betreft is het dan tijd voor een innerlijke check-up en na te gaan wat je nou werkelijk dwarszit.
Wat nog het meest zorgwekkende is, is dat ook de eigenaar van de bovenstaande openingsquote een verhaal heeft. Een verhaal dat niet heel ver afwijkt van iemand die in het leven moet strijden om vrijuit homoseksueel te zijn. Als je homoseksuelen bestempelt als ziek in het hoofd en daarmee afwijkend, dan suggereer je ergens dat jij altijd de ‘norm’ gevolgd hebt. Is dat wel zo? Ben jij nooit in je leven even anders geweest dan anderen? Misschien ben je daar zelfs door afgewezen door familie, vrienden of de maatschappij. Als ik naar mezelf kijk, heeft dat zich zeker vaak voorgedaan. Door ‘vriendinnen’ uit de groep gezet, omdat ik me anders gedroeg. Mij niet geaccepteerd voelen door mensen, omdat de keuzes die ik maakte (en vast nog steeds maak) niet voldeden aan de verwachtingen. Wat nog veel erger is, is dat veel mensen door de afwezigheid van vooroordelen en aanmoediging in hun leven, juist zichzelf hebben geleerd te accepteren. Ik ben vandaag de persoon die ik ben, omdat er mensen zijn die mijn ‘afwijkend’ gedrag hebben geaccepteerd. Ik weet bijna zeker dat de persoon in kwestie en velen anderen ook die momenten hebben gehad. Als we het nou eens zo benaderen, dan hoop ik dat steeds meer mensen in plaats van oordelen, er ook zo voor anderen kunnen zijn.
Iedereen verschilt enorm van elkaar. Onze achtergronden, opvoeding, ervaringen, persoonlijkheden, triggers, verwachtingen (ik kan zo wel even doorgaan) liggen zo ver uit elkaar, dat het volledig logisch is dat we allemaal een andere kijk hebben op wat ons gelukkig zal maken. Als ik kijk naar mijn eigen broertjes en zusje. We zijn allemaal geboren in hetzelfde gezin, in dezelfde stad en hebben enkele raakvlakken in onze persoonlijkheid. Toch is elk van ons totaal verschillende ten opzichte van de ander. En dat mag. Waarom zou er dan geen acceptatie zijn wanneer het gaat om partnerkeuze of genderidentiteit? We willen allemaal een leven creëren waar we blij van worden. Of dat nou partnerkeuze, geloofsovertuiging, fysieke uiterlijk of wat dan ook is, jij hebt daar recht op en een ander ook. Ook dan zou van ‘Je bent gewoon ziek in je hoofd, joh’ geen sprake moeten zijn.
Trouwens, het 2021. Laten we lekker ruzie maken en discussiëren over wel of niet vaccineren. Of de boel slopen in onze steden. Een veel betere tijdsbesteding, toch?