Solliciteren = leren

Juli 2018…een jaar geleden. Bijna afgestudeerd. Gemiddeld
cijfer boven de 8. Dat betekent dus cum laude afstuderen. Blij , trots, maar
vooral heel veel zin om direct aan de slag te gaan als onderwijskundige. Waar?
Dat maakt niet uit. Had ik echt eisen? Niet echt. Ervaring als professional
binnen en organisatie? Check. Ik was er helemaal klaar voor. Klaar om terug te
gaan naar de intentie waarmee in ooit mijn studie begon: een bijdrage leveren
aan betere scholing voor jong en oud.

Zo gezegd, zo gedaan. Dat zou je denken. Helaas is de
realiteit toch iets anders. Een jaar lang heb ik een enorme hoeveelheid aan brieven
geschreven, ben ik bij veel bedrijven op gesprek geweest, heb ik met mensen uit
het werkveld gesproken, vertelde ik aan iedereen dat ik op zoek was naar een
baan…ik deed er alles aan. Ik kreeg echter afwijzing na afwijzing. Elke keer
weer. Soms bleef het bij een brief. De afwijzing na een brief vond ik zelf niet
zo heel erg. Je hebt natuurlijk een standaard brief die je hier en daar aanpast.
Pas op het moment dat je uitgenodigd wordt door een bedrijf en jezelf echt mag
gaan laten zien, wordt het serieus.

Mensen lijken namelijk geïnteresseerd  in jou. Hierdoor ga je onbewust (of bewust) nadenken
over hoe het zou zijn om bij dit bedrijf aan de slag te gaan. Dit wordt nog meer
nadat je op gesprek bent geweest. Als het gesprek een positieve ervaring is
geweest, ga je al bepaalde dingen voor je zien. Op een gegeven moment zie je
jezelf daar zitten, aan het werk, aan het lunchen met klanten of lekker aan het
borrelen met je collega’s op vrijdagmiddag.

Wat ik hierboven schets is mij in het afgelopen jaar, denk
ik, 12 keer overkomen. Vaak bleef het niet bij 1 gesprek, maar mocht ik voor
een tweede of zelfs derde keer terug komen.  Nu vertelde ik net dat ik deze week pas echt
aan de slag ben gegaan als onderwijskundige, dus je raadt het al: elke keer
werd ik het toch niet. Afwijzing na afwijzing kreeg ik. Dat doet iets met je. Je
probeert jezelf te vertellen dat het niet persoonlijk is. Dat er waarschijnlijk
iemand is met meer ervaring. Iets waar ik als startende onderwijskundige niet
zoveel aan kon veranderen. Maar toch…het raakt je.

Ik deel dit met jullie, omdat ik mij besef dat dit enorme
hobbelige pad naar een baan mij enorm veel heeft geleerd. Toen ik namelijk
constant afgewezen werd, ging ik elke keer bij mezelf na: wat heb ik fout
gedaan? Wat is de echte reden dat ik afgewezen ben? Natuurlijk kreeg ik bij elke afwijzing
een reden. Zo had ik geen werkervaring, woonde ik te ver weg of was er een betere kandidaat. Maar was dit ook echt de reden? Wat heb ik dan zoal geleerd?

De eerste les die ik uit dit proces gehaald heb is dat ik
toch echt een passie heb voor het vak. Dit is wat ik op dit moment wil en waar
ik blij van word. Als dit het niet was, had ik ergens down the road opgegeven. Na
elke afwijzing ga je namelijk toch bij jezelf na of dit wel echt is wat je
wilt. De afwijzingen heb ik dus gebruikt als middel om erachter te komen of dit
een echt passie voor mij is.

Wat ik daarnaast geleerd heb van mijn sollicitatieavontuur
is het omgaan met afwijzing. De eerste paar keren nadat ik hele goede
gesprekken had gehad, vroeg ik niet alleen om de reden van afwijzing. Nee, ik
ging soms zelfs in discussie en had heel erg de neiging om mezelf te
verdedigen. Vaak omdat ik aan alle eisen voldeed, hele goede gesprekken had
gehad en enorm enthousiast was. Op een gegeven moment toen dit weer gebeurde en
ik weer de neiging had om in de verdediging te schieten voelde ik dat ik elke
keer energie aan het verspillen was. Wat voor argumenten ik ook noemde, ik zou er toch niet aangenomen worden. Het bedrijf had al een besluit genomen en ik kon er niks meer aan doen. Toen ik mij dit besefte, realiseerde ik mij tegelijkertijd dat het allemaal niet
persoonlijk is. Je wordt afgewezen op basis van emoties en ervaringen van andere
mensen. Hier kan zoveel achter zitten wat voor een groot deel niet met jezelf
te maken kan hebben. In plaats van de afwijzingen als iets negatiefs te
ervaren, ging ik ze zien als tekens. Tekens die mij vertelde dat dit het gewoon
iet was. Er was geen match en ik moest gewoon nog even geduld hebben.
Waarschijnlijk was dit gewoon een stap richting iets beters.

En dat bleek ook. Niet alleen heb ik nu een enorm leuke
baan, maar ik ben zoveel wijzer. Ik ken mezelf beter. Ik heb wat nieuwe copingstrategieën
ontwikkeld als het gaat om afwijzing. Ik heb mensen leren kennen. Ik ben niet
meer bang om mezelf te laten zien. Allemaal mooie en positieve ontwikkelingen
waar ik alleen maar dankbaar voor ben! Geef daarom nooit op en probeer het
proces zo bewust mogelijk mee te maken. Zie afwijzing als feedback, zodat je er
alleen maar van kan leren.