Sprookjes vs het ‘echte’ leven

Als klein kind was ik verzot op sprookjes. Ik las boeken, keek alle disney-films 100 keer (nog bedankt ma!) en verzon zelf ook sprookjes die ik soms op papier zette. Het moraal van elk sprookjesverhaal is: er is een goed en er is een slecht. Dit geloofde ik op dat moment ook: sommige mensen/heksen/katten etc. etc. zijn goed en sommigen zijn slecht. Naarmate ik ouder ben geworden is deze scheiding tussen goed en slecht steeds meer gaan vervagen…totdat ik recentelijk dacht WTF: die sprookjes hadden helemaal gelijk. Misschien komt het omdat ik steeds bewuster met mensen probeer om te gaan en daarbij kies voor het doorbrengen van tijd met mensen waarbij ik het gevoel heb dat zij oprechte bedoelingen hebben. Dit keer heb ik in ieder geval de ervaring gehad met een persoon die naar mijn mening helaas in de categorie slecht valt.

Nu zal ik niet teveel in detail treden over wat er precies is gebeurd. Wat ik wel heel graag zou willen delen is wat ik vind van mensen die onbeschaamd de boel bedonderen en zich voordoen als een oprecht persoon: gewoon bagger. Ok, ik ben zelf sowieso niet perfect, maar ik heb echt wel het gezonde verstand om te beseffen dat elke persoon, net zoals ik, een eigen waardevolle leven op aarde heeft gekregen. Op het moment dat ik een band met deze persoon op begin te bouwen, vind ik dat ik de verantwoordelijkheid heb om met grote zorgvuldigheid met de gevoelens van deze persoon om te gaan. Je hoort geen spelletjes te spelen met het leven van een ander. Dat recht heb ik gewoon niet. Tuurlijk, hou ik op zijn tijd van grapjes ten koste van een ander, maar het is dan echt wel duidelijk dat ik dat niet meen (ik lach namelijk graag om mijn eigen grapjes, dus dat merk je vanzelf wel).

Zoals ik eerder al meldde heb ik dus recentelijk de ervaring gehad dat niet iedereen er zo over denkt…Jammer…heel jammer, want of ik het nou met je eens ben over het leven of niet, mijn doel zal altijd zijn om me zo goed mogelijk in te leven in een ander en rekening te houden met andermans manier van leven. Zou dit niet het concept volwassen worden inhouden? Dat denk eerlijk gezegd wel. Blijkbaar zijn velen onder ons waarvan je toch zou denken: nou die is best volwassen, nog niet erg veel gegroeid vanaf de puberteit. Wat ik mij daarbij ook nog eens afvraag, is hoe ver deze mensen kunnen gaan met het opfucken van andermans leven. Maar goed…de ervaring was kut en ik voel me nog steeds erg gekwetst, maar ik ben wel weer even gewezen op de wijze les die Doornroosje, Sneeuwwitje en De kleine zeemeermin mij al die jaren geleden probeerden bij te brengen…

1 thought on “Sprookjes vs het ‘echte’ leven”

Laat een antwoord achter aan Usha Lachmansingh Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *